نوعی از تراستر می‌باشد که بر روی کپسول (کپسول‌های) اکسیژن غواص نصب می‌گردد و با استفاده از موتور الکتریکی موجود در آن، غواص می‌تواند تا حدود 40 دقیقه با آن پیمایش مسیر داشته باشد. این تراستر قبل از غواص می‌بایست در محل خود جاسازی گردد و پس از ورود در آب به‌وسیله شاسی کنترل که تا دست غواص به‌وسیله کابل کشیده شده است، میتوان موتور را خاموش و یا روشن کرد. مزیت بارز این نوع از تراسترها درگیر نبودن دست‌ها در طول استفاده از آن می‌باشد. با استفاده از این وسیله به علت تحرک کمتر غواص مصرف اکسیژن کاهش می‌یابد و مدت غواص نیز افزایش خواهد یافت. بسته به کاربرد میتوان از دو تراستر هم‌زمان برای افزایش سرعت و برد استفاده نمود. از این نوع تراستر میتوان در بازرسی‌های زیرسطحی تجهیزات مثل خطوط انتقال نفت و یا سکوهای نفتی در آب و یا بازبینی بدنه زیردریایی‌ها و کشتی‌ها استفاده کرد.
- موارد مهمی همچون سرعت و زمان پیمایش و نیز تخمین مسافت پیمایش ازجمله پارامترهای ورودی می‌باشد که با تحلیل داده‌های حاصل از مدل‌سازی سامانه‌های مربوطه و یا شبیه‌سازی‌های انجام‌شده به دست می‌آیند و میتوان به تخمین مشخصات کلی هر بخش از تراتسر بی انجامد. طراحی مفهومی تراستر غواص مرود نظر شامل موارد ذیل بود.
- مشخصات دینامیکی
- مشخصات ابعادی و بدنه
- جانمایی و توزیع وزن
- سیستم رانش و پروپالشن
- سیستم انتقال قدرت و کوپلینگ
- ذخیره انرژی و باتری
- کنترل و فرمان
- زیرسیستم‌های مرتبط
با تخمین هشت پارامتر اصلی فوق میتوان مشخصات حدودی طراحی موردنظر دست یافت.
- هیدرودینامیکی غواص – بر حسب مقدار گرادیان سرعت
در بخش طراحی هیدرودینامیکی سیستم رانشگر، تحلیل‌های موردنیاز از طریق به‌کارگیری نرم‌افزار Flow-3D انجام پذیرفت.
مقاومت رانشگر در برابر حرکت مجموعی از مقاومت بدنه رانشگر و بدنه غواص است که تخمینی از آن در قسمت تحلیل هیدرودینامیکی آمده است. البته برای محاسبه مقاومت سامانه روشهای مختلفی وجود دارد که از مهمترین آنها استفاده از تست نمونه مدل است. بدلیل هزینه های بالا استفاده از روشهای شبیه سازی راه میانبری است که در اینجا از آن استفاده شده است. برای غلبه بر نیروی مقاوم در برابر حرکت رانشگر باید نیروی رانشی توسط رانشگر بوجود آید. این نیرو را به نام نیروی تراست می شناسیم. بدلیل برهم خوردن جریان سیال در انتهای رانشگر (بعد از پره)، این مقدار نیروی تراست باید بیشتر از مقدار مقاومت کل سامانه و بدن غواص باشد. این نیروی رانش توسط موتور رانشگر تامین و با استفاده از پروانه اعمال میشود.
شرایط مورد نیاز برای پروانه رانشگر حاضر، سرعت در محدوده یک تا دو نات است. بنابراین میتوان از پره های معمول استفاده نمود. با توجه به تجربه های پیشین، از یک نمونه پره از شرکت پگاسوس که در زمینه های مشابه فعال است، الگوبرداری شده و پره ای با مشخصات زیر استخراج شده است.
در نمونه‌های موجود طول رانشگر حدود 70 سانتی‌متر است. طول رانشگر با توجه به محل قرارگیری آن در این نمونه (کپسول اکسیژن) محدودیت دارد. چراکه نباید طول رانشگر از طول کپسول اکسیژن بزرگ‌تر باشد. از طرف دیگر راکت و پروانه می‌بایست در قسمت انتهایی کپسول واقع گردد تا ابعاد بزرگ داکت موجب ارتفاع محل قرارگیری تراستر از کپسول نگردد. چراکه در صورت قرارگیری داکت و پرده بر روی کپسول اکسیژن به دلیل قطر بالای داکت می‌بایست ارتفاع براکت نگه‌دارنده افزایش یابد و نتیجتا در پایداری غواص تأثیر مخربی ایجاد می‌کند. به‌علاوه نیرو درگ نیز در این حالت افزایش می‌یابد.
تراستر موجود نیروی محرک خود را از طریق باتری‌های موجود در آن تأمین می‌کند. باتری‌ها انواع مختلفی دارند که بسته به نوع استفاده و شرایط کاری آنها، میتوان مورد مناسب را جهت به‌کارگیری انتخاب نمود. همان‌طور که اشاره شد باتری‌های مورداستفاده در تراستر از نوع لیتیوم پلیمری می‌باشند که نسبت به سایر باتری‌ها چگالی انرژی بالاتر و مزایای نسبی بیشتری دارند.
به‌منظور کنترل دقیق‌تر تراستر و افزایش بازدهی و طول عمر قطعات و ایجاد امنیت حین عملیات و بعدازآن وجود سامانه‌ها دقیق کنترلی و ناظر بر روی فعالیت تراستر و ادوات آن ضروری به نظر می‌رسد. ازجمله این سامانه‌ها میتوان به موارد زیر اشاره نمود
